امید

کی از قوانین مهمّ جهان که قرآن کریم آن را بیان کرده، قانون پژواک عمل انسان‌هاست. اکثر مردم چنین می‌پندارند که وقتی کاری انجام می‌دهند، دیگر هیچ‌گونه رابطه‌ای با کرده خود ندارند و همه‌چیز تمام می‌شود و حداکثر در قیامت به پاداش و کیفر کرده خویش می‌رسند. حال آنکه اینگونه نیست، بازتاب عمل، به ما بر‌می‌گردد و بر اساس قوانینی که خداوند متعال بر جهان هستی حکمفرما کرده، کار بد و نیک ما در همین جهان بر ما تاثیر می‌گذارد. در آیه 96سوره اعراف می‌خوانیم: «ولو أن أهل القُری آمَنُوا و اتّقَوا لَفَتَحنا علیهم برکاتٍ مِنَ السّمآء و الأرض و لکن کذّبوا فأخذناهم بِمَا کانُوا یکسبُون؛ و چنانچه مردم شهر و دیار همه ایمان آورده و پرهیزکار می‌شدند همانا ما درهای برکات آسمان و زمین را به روی آنها می‌گشودیم، ولی چون [پیامبران خدا و آیات او را] تکذیب کردند ما هم آنان را به کیفر کردار زشتشان رساندیم‌.»در این آیه ایمان و تقوا را باعث خیر و برکت در دنیا، و بی‌ایمانی و تکذیب آیات الهی را باعث بدبختی و کیفر برشمرده است. نیز در آیه30سوره شوری می‌خوانیم: «وما أصابَکُم مِن مصیبةٍ فَبِما کسبت أیدیکم ویعفو عن کثیر؛ مصیبت‌هایی که به شما می‌رسد همه به دست خود شما پدید آمده و البته خدا از بسیاری از گناهان شما نیز در‌می‌گذرد‌.» در این آیه، رنج و مصیبت‌های انسانها را به کارها و رفتارهای خود آنان نسبت می‌دهد. روایات فراوانی هم از اهل‌بیت رسیده که این حقیقت قرآنی را مورد تاکید قرار می‌دهد. شاعران و ادیبان ایرانی و مردم خوش ذوق فارسی زبان نیز این قانون را مورد توجّه قرار داده و با زیباترین عبارات و دقیق‌ترین تشبیهات و شیرین‌ترین تمثیلات به بیان آن پرداخته‌اند. آنان هم اصل کلّی بازتاب عمل و هم بازتاب کار بد و خوب را در اشعار و عبارات و تمثیلات خود ذکر کرده‌اند که ما از میان ده‌ها شعر و مَثَل و حکمت، تنها برخی را تقدیم می‌داریم: 1. آنچه بر ما می‌رسد آن هم زماست. (مولوی) 2. آنچه دی کاشته‌ای می‌کنی امروز درو / طمع خـوشـه گنـدم مکن از دانـه جـو (ظهیر فاریابی) 3. آن‌کس که نکو کرد و بدی دید کدام است. 4. آن کـه کــردار بــد روا بـیـنـد خـود زکـردار خـود جـزا بینـد (امیر خسرو دهلوی) 5. از مکافـات عمل غافـل مشو/ گندم از گندم بروید جو ز‌جو 6. از هر دست بدهی از همان دست پس می‌گیری. 7. اگـر بد کنی چـشم نیکی مدار که گر خار کاری سمن ندروی (ابن‌یمین) 8. اگـر نـرم گـویـد زبـان کسـی/ به گـوشش درشتی نیـاید بسی (فردوسی) 9. ای که اندازی کلوخی سنگ را آماده باش! 10. این جـهـان کـوه است و‌فـعل مـانـد/ بــاز‌گــردد ایــن نـداهـا را صــد (مولوی) 11. بـد‌خـواه کسان هیچ به مقصـد نرسـد / یک بد نکند تا به خودش صد نرسد12. من نیک تو خواهم و‌تو خواهی بد من / تـو نـیک نـبـیـنی و بـه من بد نرسد (خیام) 13. بد مکن و بد میندیش تا تو را بد نیاید پیش. 14. با آنکـه خـداوند رحیم است و‌کریم/ گندم ندهد بـار چـو جـو می‌کـاری (مولوی) 15. به گیتی دون هر کـه تخمی بکاشت/ از آن بار دادش فلک شام و چاشت (ادیب نیشابوری)16. تو نیکی می‌کن و در دجله انداز/ که ایـزد در بیـابـانـت دهـد بـاز (سعدی) 17. چـو بد‌کـردی مشو ایمن ز‌آفات/ که لازم شد طبیعت را مکـافات (ناصر خسرو) 18. چون که بد‌کردی بترس ایمن مباش/ ز‌آنکه تخم است وبرویاند خداش (مولوی) 19.چه کردی به مردم همان چشم دار. (ادیب نیشابوری) 20. دهقان سالخورده چه خوش گفت با پسر کای نور چـشم من بجز از کشته ندروی (سعدی) 21. دیـدی که خـون نـا حـق پروانه شمع را چـندان امان نداد که شب را سحر کند (حکیم شفائی) 22. زخیر خیر تراوش نماید ز شر شر. (قا‌آنی) 23. مشو شادمان گر‌بدی کرده‌ای/ کـه آزرده گـردی گـر‌آزرده‌ای (فردوسی) 24. نیکی کردی امیدوار باش، بدی کردی خبر‌دار باش! هریک از ما ممکن است امثال این مثل‌ها را بداینم یا جایی خوانده باشیم یا خود در زندگی شخصی خویش تجربه کرده باشیم، ولی آنچه مهم است درس‌آموزی از تجربیات دیگران است و به کار بستن آموخته‌ها و نیازمودن آزموده‌ها.

خدایا ...

آن زمان که دستان پر از مهرت گونه هایم را لمس میکردند ، میدانستم که جایی میان پیچ و خم جاده های زندگی ام اشک هایم سرازیر میشوند..

و تو نقاش بی نظیری بودی وقتی که لبخند را میکشیدی..

پروردگارا ..

چقـــــــدر زیبا بود آن لحظه که لب هایم برای ستایش درگاهت نقش می بستند
تا اشکهایم را به وقت روزهای سخت زندگی ام متوقف سازند..

و چشم هایم آهسته باز میشدند .. برای روزهایی که خوب می بینند .. خوب را می بینند!
و تو را خـــوب می بینند..
و پلک هایم را که محافظ چشم هایم ، همچون فرشتگانی که محافظ روح تو اند..

معبودا... 

چه لحظه شگفت انگیزی بود وقتی که قلبم ، آهنگ زندگی را با دستان هنرمندانه ات می نواخت .. و چه شعر زیبایی سرودی به نام امـــــــیـــد..
و چه بی اندازه عشق می رقصید و قتی ترس کوله بار می بست ...
و عطرخوب وعجیب تو بر دلم می نشست... ♥



بَلَى? مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّـهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِندَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ
?بقره 112)

آرى، هر کس که خود را با تمام وجود، به خدا تسلیم کند و نیکوکار باشد، پس مزد وى پیش پروردگار اوست، و بیمى بر آنان نیست، و غمگین نخواهند شد. 

باز آ باز آ هر آنچه هستی باز آ
گر کافر و گبر و بت‌پرستی باز آ
این درگه ما درگه نومیدی نیست
صد بار اگر توبه شکستی باز آ

أَلَمْ یَعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ هُوَ یَقْبَلُ التَّوْبَةَ عَنْ عِبادِه وَ یَأْخُذُ الصَّدَقاتِ
وَ أَنَّ اللّهَ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیمُ

آیا ندانسته اند که تنها خداست که از بندگانش توبه را میپذیرد و صدقات را میگیرد،و خداست که خود توبه پذیر مهربان است؟ 

قال علی علیه السلام لابنه الحسن علیه السلام:

یا بنی احفظ عنی اربعا و اربعا لا یضرک ما عملت معهن ، ان اغنی الغنی العقل و اکبر الفقر الحمق و اوحش الوحشه العجب و اکرم الحسب حسن الخلق

امیر مؤمنان علی (علیه السلام) به فرزندش امام حسن (علیه السلام) فرمود: فرزندم چهار چیز را از من به یاد داشته باش، و چهار چیز نیز به خاطر بسپار که اگر آنها را به کار بندی ضرر نخواهی کرد 1- همانا ارزشمندترین بی نیازی عقل است، 2- و بزرگترین فقر بیخردی است، 3- و ترسناکترین تنهایی خودپسندی است. 4- و گرامیترین ارزش خانوادگی، اخلاق نیکوست

کلمات قصار نهج البلاغه شماره 38

علی (ع) فرموده است : چهار چیز است که مقدار کم آنها هم بسیار است. آتش،خواب،بیماری و دشمنی. یعنی مقدار کم هر یک از این چهار را ناچیز تلقی نکنید بلکه مقدار کم آنها نیز بسیار است و میتواند منشاءِ آثار زیاد باشد.

علی (ع) فرموده است : هزار دوست و همنشین بسیار نیست. ولی یک دشمن برای آدمی البته زیاد است.امیر المؤمنین به فرزند خود محمد حنیفه فرموده است : فقر و بی چیزی ، زمینه ی مساعدی برای شکست دین و حیرت زدگی خرد و جلب عداوت و دشمنی است.

علی (ع) فرموده است : کسیکه از خود راضی و خویشتن پسند باشد ، غضب کننده به وی بسیار خواهد بود.

علی (ع) فرموده است : آنکس که با روزگار دشمنی کند، هلاک خواهد شد.

علی (ع) فرموده است : در خردسالی علم بیاموزید تا در بزرگسالی به برتری و سیادت نائل آئید.

علی (ع) فرموده است : البته هیچ کس حیا نکند از اینکه اگر چیزی را نمیداند یاد بگیرید