امید

اگر خداوند برای لحظه ای فراموش می کرد که من عروسکی کهنه ام و قطعه کوچکی زندگی به من ارزانی میداشت شاید همه انچه را که به ذهنم میرسید بیان نمیکردم.بلکه به همه چیزهائی که بیان میکردم فکر میکردم .اعتبار همه چیز در نظر من نه به ارزش انها که در معنای نهفته انهاست.کمتر میخوابیدم و دیوانه وار رویا میدیدم چرا که میدانستم هر دقیقه ای که چشمهایم را بر هم میگذارم شصت ثانیه نور را از دست میدهم.اگر خداوند ذره ای زندگی به من عطا میکرد هنگامی که دیگران میایستادند من قدم بر میداشتم و هنگامی که دیگران میخوابیدند من بیدار میماندم .هنگامی که دیگران لب به سخن می گشودند گوش فرا میدادم .اگر خداوند ذره ای زندگی به من اعطا میکرد جامه ای ساده به تن میکردم  به خورشید خیره میشدم و کالبدم و سپس روحم را عریان میساختم .

خداواندا اگر دل در سینه ام همچنان به تپشش ادامه میداد تمامی تنفرم را بر تکه یخی می نگاشتم  و سپس طلوع خورشید را انتظار میکشیدم

جلوه ‏گر شد بار دیگر طور سینا در غدیر 

ریخت از خم ولایت، مى به مینا در غدیر  

رودها پیوستند و سیل برپا شد در غدیر 

موج مى‏زد سیل مردم مثل دریا در غدیر  

هدیه جبریل بود  الیوم اکملت لکم  

وحى آمد در مبارک باد مولى، در غدیر  

با وجود فیض  اتممت علیکم نعمتى 

از نزول وحى غوغا بود، غوغا در غدیر  

بر سر دست نبى هر کس على را دید گفت‏ 

آفتاب و ماه زیبا بود، زیبا در غدیر  

بر لبش گل واژه « من کنت مولا» تا نشست‏ 

گلبُن پاک ولایت شد شکوفا در غدیر  

 برکه خورشید در تاریخ نامى آشناست‏ 

شیعه جوشیده ‏ست از تاریخ، آنجا در غدیر  

گرچه در آن لحظه شیرین کسى باور نداشت‏ 

مى‏توان انکار دریا کرد حتى در غدیر  

باغبان وحى مى‏دانست از روز نخست‏ 

عمر کوتاهى ‏ست در لبخند گل ها در غدیر  

دیده‏ها در حسرت یک قطره از آن چشمه ماند 

این زلال معرفت خشکید آیا در غدیر؟ 

دل درون سینه‏ها در تاب و تب بود اى دریغ‏ 

کس نمى‏داند چه حالى داشت زهرا در غدیر 

ما هرگز نمی توانیم چیزی را به سمت خود جذب کنیم مگر آنکه شکر گزار داشته هایمان باشیم. در واقع ، اگر کسی کاملاً و مطلقاً شکرگزار همهء نعمتهایش باشد ، هرگز لازم نیست برای داشتن چیزی درخواست کند ، زیرا قبل از آنکه او بخواهد به او داده می شود.

این ، قدرت شکر گزاریست.

راندا برن

دختر کوچکی هر روز پیاده به مدرسه می رفت و بر می گشت.

با اینکه ها آن روز صبح هوا زیاد خوب نبود و آسمان نیز ابری بود، دختر بچه طبق معمولِ همیشه، پیاده بسوی مدرسه راه افتاد.
بعد از ظهر که شد،‌ هوا رو به وخامت گذاشت و طوفان و رعد و برق شدیدی درگرفت.

مادر کودک که نگران شده بود مبادا دخترش در راه بازگشت از طوفان بترسد یا اینکه رعد و برق بلایی بر سر او بیاورد، تصمیم گرفت که با اتومبیل بدنبال دخترش برود.

با شنیدن صدای رعد و دیدن برقی که آسمان را مانند خنجری درید، با عجله سوار ماشینش شده و به طرف مدرسه دخترش حرکت کرد.

اواسط راه، ناگهان چشمش به دخترش افتاد که مثل همیشه پیاده به طرف منزل در حرکت بود، ولی با هر برقی که در آسمان زده میشد، او می ایستاد، به آسمان نگاه می کرد و لبخند می زد و این کار با هر دفعه رعد و برق تکرار می شد.

زمانیکه مادر اتومبیل  خود را به کنار دخترک رساند، شیشه پنجره را پایین کشید و از او پرسید:

” چکار می کنی؟ چرا همینطور بین راه می ایستی؟”
دخترک پاسخ داد،” من سعی می کنم صورتم قشنگ بنظر بیاید، چون خداوند دارد مرتب از من عکس می گیرد.”

در طوفانها لبخند را فراموش نکنید...